Język walijski w różnych częściach kraju
Dwujęzyczne napisy w Cardiff
Język walijski (wal. cymraeg) – język z grupy brytańskiej, należącej do celtyckiej rodziny językowej. Posługuje się nim ponad 600 tys. mieszkańców Walii (stan na 2001). Jest jednym z dwóch języków urzędowych Walii oprócz języka angielskiego. Blisko spokrewnione z nim są języki: bretoński i kornijski. Istnieją cztery główne dialekty, różniące się przede wszystkim wymową, odmienne w północnej i południowej części Walii: wenedocjański, powyski, domecki i gwencki. Najstarsze zabytki literackie pochodzą z VI w.
Litery i głoski[]
Język walijski zapisywany jest jedną z wersji alfabetu łacińskiego tradycyjnie zawierającą 29 liter, z których osiem jest dwuznakami traktowanymi jak jedna litera:
a, b, c, ch, d, dd, e, f, ff, g, ng, h, i, j, l, ll, m, n, o, p, ph, r, rh, s, t, th, u, w, y
Litera „j” jest powszechnie włączana do alfabetu pomiędzy „i” a „l”, ponieważ stosuje się ją w niektórych wyrazach zapożyczonych z angielskiego (np. nazwisko Jones). Litery „k”, „w”, „x” i „z” używane są tylko w wyrazach obcego pochodzenia. Ze znaków diakrytycznych najczęściej stosowany jest jest cyrkumfleks (^), używany do zaznaczenia długich samogłosek.
Posiada 23 spółgłoski, z których osobliwe jest występowanie dwóch wersji r i l: dźwięcznej i bezdźwięcznej (zapisywane odpowiednio l, ll, r i rh). Samogłosek jest 12, dzielą się one na krótkie i długie.
Słownictwo[]
Słowa walijskie są najczęściej pochodzenia celtyckiego. Język posiada sporo zapożyczeń z łaciny i języka angielskiego.
Rzeczowniki dzielą się przez rodzaje (męski i żeński) i liczby. Brak odmiany przez przypadki.